Марде назди Иёс ибни Муовия, қозии мусалмонон омад, ки бо ҳикмати худ машҳур буд ва дар байни онҳо гуфтугӯи зерин ба амал омад:
Мард: Ҳукми ислом дар бораи шароб чист?
Қозӣ: Шароб ҳаром аст.
Мард: Об чӣ?
Қозӣ: Об ҳалол аст.
Мард: Хурмою ангур чӣ?
Қозӣ: Онҳо ҳалоланд.
Мард: Чаро ин ҳама компонентҳо ҳалол мебошанд ва вақте ки онҳоро якҷоя мекунанд, онҳо ҳаром мешаванд?
Қозӣ ба он мард нигариста гуфт: Агар ман туро бо ин кафи хок бизанам, ба фикрат ин ба ту осеб мерасонад?
Мард: Не.
Қозӣ: Агар ман бо ин кафи коҳ туро зарба занам-чӣ?
Мард: Ин ба ман осеб намерасонад.
Қозӣ: Бо як каф об чӣ?
Мард: Албатта, осеб нахоҳад расонд.
Қозӣ: Агар ман онҳоро омехта карда хушк кунам, то онҳо ба хишт мубаддал шаванд ва пас бо он туро бизанам, оё ин ба ту осеб мерасонад?
Мард: Ин ба ман осеб мерасонад ва ҳатто метавонад маро бикушад!
Қозӣ: Ин ҳам мисли онест, ки мепурси
